NEDEN KAPALI BİR İHBARLAR.
“…İşte bu hakikati bilmeyen insafsız insanlar derler ki: “Âhiretin tafsilâtını ders alan müteyakkız kalbli, keskin nazarlı olan Sahabelerin fikirleri, niçin bin sene hakikatten uzak olarak fikirleri düşmüş gibi, istikbal-i dünyevîde bin dört yüz sene sonra gelecek bir hakikati asırlarında karib zannetmişler?”
Bu sualin cevabını her okuduğumda Üstad Hazretlerinin bir beyanı fışkırır zihnimden. Ben yaşamadığım ve şahidimin olmadığı hiçbir şeyi yazmadım.” (Emirdağ Lahikası-1)
Demek oluyor ki Üstad Risale-i Nur “külliyatı”nda bahsettiği hiçbir vakıadan da yeni tâbirle “soyutlanmış” değil. Bunu destekleyen o kadar beyanı var ki… Sâdece birini hatırlayalım: “Kardeşim ben size nisbeten bir ders arkadaşayım…”
Sualin cevabında  kalmıştık en son. Mealen şöyleydi. Sahabîler, Nübüvvet feyzinin sohbetlerinden, dünyanın fani olduğun asıl mekânın Ahiret olduğunu düşünerek, kıyametin vaktindeki  kapalılık hikmetini anlayarak, dünyanın eceline karşı dahi daima hazır bir vaziyet alarak, âhiretlerine ciddî çalışmış değiller midir?
“Resul-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm “Kıyameti bekleyiniz, intizar ediniz” tekrar etmesi, şu hikmetten ileri gelmiş bir irşad-ı Nebevîdir. Yoksa vuku-u muayyene dair bir vahyin hükmüyle değildir ki hakikatten uzak olsun. İllet ayrıdır, hikmet ayrıdır. İşte, Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâmın bu nevi sözleri, hikmet-i ibhamdan ileri geliyor.
Hem şu sırdandır ki, Mehdî, Süfyan gibi âhirzamanda gelecek eşhasları, çok zaman evvel, hattâ Tâbiîn zamanında onları beklemişler, yetişmek emelinde bulunmuşlar. Hattâ bazı ehl-i velâyet “Onlar geçmiş” demişler. İşte bu da, kıyamet gibi, hikmet-i İlâhiye iktiza eder ki, vakitleri taayyün etmesin.
“Çünkü her zaman, her asır, kuvve-i mâneviyenin takviyesine medar olacak ve yeisten kurtaracak Mehdî mânâsına muhtaçtır. Bu mânâda her asrın bir hissesi bulunmak lâzımdır.
“Hem gaflet içinde fenalara uymamak ve lâkaytlıkta nefsin dizginini bırakmamak için, nifakın başına geçecek müthiş şahıslardan her asır çekinmeli ve korkmalı. Eğer tayin edilseydi, maslahat-ı irşad-ı umumî zayi olurdu.” (Yirmi Dördüncü Söz- s.149-150)
Demek ki Mehdiyyet gibi bir mânanın ihbarına –yaklaşık- iki yüz hadisin teması “her asırdaki” ümmetin ye’se düşmesine mâni olup bir ümit çağlayanı hâlinde, şevk ve gayretle tebliğ vazifesini her sahada “yapmaya devam etmesini” sağlamak içindir.
Öyleyse mâzideki bir zata bu payeyi verip de “işi” durdurmak hem ehadiste verilen ihbarlara, hem Üstad’ın kapalı bir perdeyi “ol elmas kılınca saykal vurucu”ya benzer eserleriyle ve farikalı ifadeleriyle hakikata muhalif, hem de “maslahat-ı irşad-ı umumi”yi zayi etmesi noktasından da bir “dûn-himmet”lilik olurdu!