FANÄ° OLAN MUHABBETE DEÄžMEZ
Mabût arayışı içine giren Hz Ä°brahim,gök cisimlerine bakarak tek tek kayıp gitmekte olduklarını görünce;bunlar tapacağım Ä°lahlar olamaz düşüncesinde karar kıldıktan sonra türkçe meali batanları sevmem demek olan o meÅŸhur” La uhibbû afillin”sözü dökülü verir aÄŸzından.
Hırsların,ego sal tatminsiz liklerin,kibrin,ikircilliÄŸin;kavgaların,aldat’maların, aldattılmaların ,menfiyât çamurunda buluÅŸup, kıvamına erdiÄŸi bu üç günlük dünyada neler yapıyoruz Allah aÅŸkına?!Yarına çıkacağımıza dair elimizde bir senet yokken;bunca uÄŸraÅŸ neden?Tapusu Allah’a ait olan bu yer yüzünü,biz hangi sıfatla Cennet iken; Cehenneme çeviriyor, hangi akıl cihettiyle bir sahiplenme duygusuna kapılıyoruz.Eline emanet bırakılan bir ÅŸeyin,zamanı gelince sahibine iadesinin noksansız olması gerekmez mi?Yüce yaratan,her ÅŸeyin muhasebesini yaparak dünyayı insan oÄŸluna tahsis etmiÅŸ; oysa biz öznel duygularımızla daraltarak yaÅŸanmaz hale getiriyoruz.Allah adına olmayınca olmuyor.
Çıkar üstünde vücut bulan her iliÅŸki, zaman süreci içerisinde çürüyüp yok olmaya namzet tır; oysa asl olan devamlılık deÄŸil midir?Bu denli muvakkat ÅŸeyler için tahripkâr olmaya ne lüzum var,sırası gelen dar-ul Ukba’ya zorunlu bir göçe tabi tutul mayacak mı?
Bir anlık geçici bir zevkin karşılığında; göreceÄŸimiz ebedi bir azabı tasavvur ede’bilseydik emin olun Kurt Kuzu ile hemhal olurdu.Melek-i kuvve’lere sahip olanabilinseydi dünyanın Cennet olması kaçınılmaz olurdu;amma ne yazık ki, buna ego muzun müsade etmeyeceÄŸini iyi biliyoruz.Az’la yetinme’nin; karşısında yenik düştüğü hırslarımız’a gem vura bilme istidadı’nı elde edebilseydik, ÅŸu an nesilden nesile sürüp giden rahatlık ve huzur üzerinde inÅŸa edilmiÅŸ yaÅŸama dair bir mimarinin günahsız mimarları olacaktık.
Ama bunların hiçbiri yapılmadı,yapılamıyor da…Hala didiÅŸip duruyoruz;sanki hiç ölmeyecekmiÅŸiz gibi.Sırf insan oÄŸlu’nun ıslahı için gönderilen onca peygamber,kitaplar, onca evliya ve esfiyalara raÄŸmen.