Fikir çatışması deyince kimileri bunu nahoş olarak görebilir. Ancak fikirlerin çatışması, aksine ortaya çok güzel sonuçlar çıkarır. Zira kişinin sadece “benim fikrim” deyip dar bir çember içerisinde hap solması, ileride görebileceği farklı fikirlerin önünü kapatır. Bu da ister istemez ilgili kişi veya kişilerin anlam dünyasının gelişememesine sebep olur.
Olgun insan, farklı fikirlere açık olan insandır. Karşıdan kendisine gelen fikirler kendisinin hoşuna gitmese de olması gereken, gelen fikrin en azından dinlenmesi ve daha sonra bir karar aşamasına geçmesidir. Çünkü hedeflere sadece belli bir yoldan gidilmez. Hedefe varmak için birçok yol vardır ve bu hedeflere ulaşmak için de bazen fikirlerin çatışması bir “pik” noktasına vardırır insanı. Çünkü insanoğlu kendisinde var olan cevherin çoğu zaman farkında bile değildir.
Şunu da açmakta fayda var: Fikir çatışması kimi zaman aslında insan beyninde oluşan kimi düşünceler neticesinde, ilgili kişinin huzursuz olmasına, ikilimde kalmasına ve bu ikilem neticesinde hangi düşünceyi seçip yoluna devam edeceğine karar vermede zorluklar çıkarabilir. Ancak bahse geçen ya da en azından benim vurgulamak istediğim fikir çatışması bu türden bir çatışma değil. Aksine yukarıda da bahsettiğim gibi aynı konu üzerinde var olan ama farklı iki yol haritası sunan çatışma durumudur.
Burada önemli olan temel nokta, fikirlerin çatışması ile insanların barışması felsefesinin hayata geçmesidir. Zira fikirlerin çatışması kimi zaman iki farklı fikre sahip insanların da çatışmasına neden olabilmektedir. Bu durum aslında karşısındakini anlayamama ya da anlamak istememekten kaynaklanmaktadır. Sonuçta hayati bir durum yoksa ortada, birbirinden tamamen farklı iki düşüncenin akıl süzgecinden geçerek dile dökülmesi ve bunun da bir cümle olarak zuhur etmesinin hiç kimseye bir zararı yoktur. Karşındaki kişi fikrini söyler, alabileceğin bir ders varsa alır yine de o fikre katılmayabilirsin. Önemli olan bunun güzel bir dil ile karşındaki senin gibi insan olan kişi ya da kişilere ifade edebilmektir.